بیماری ام اس ، یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به بافت های خود حمله کرده و آن ها را دچار اختلال می کند. این مشکل سبب می شود، کم کم پوشش تارهای عصبی که به آن میلین گفته می شود، از بین برود و سیستم اعصاب در رساندن پیام های عصبی به مغز دچار مشکل شده که این مشکل دیگر هرگز به طور کامل حل نمی شود و تنها کمی بهبود می یابد. بیماری ام اس بیشتر در سن ۲۰ تا ۴۰ اتفاق می افتد و در آن راه رفتن و حرف زدن شخص دچار مشکل می شود، که این نکته یکی از مشکلات اساسی در این بیماری می باشد.
بیماری ام اس ، با توجه به شدت و محلی که در آن بیماری رخ می دهد علائم مختلفی را می تواند برای فرد به وجود آورد که در اینجا به تعدادی از این علائم اشاره می شود.
- التهاب عصب های چشمی. در این عارضه کم شدن بینایی و یا از دست دادن آن به طور کامل در فرد به وجود می آید و حرکت دادن چشم به دلیل التهاب، با درد همراه است.
- در قسمت هایی از بدن سوزش و درد به وجود می آید.
- راه رفتن فرد دچار مشکل شده و با با لرزش همراه است، که اصطلاحا به آن راه رفتن لرزان می گویند.
- سرگیجه یکی از مشکلات بیماری ام اس است.
- در بیماری ام اس فرد احساس خستگی زیادی می کند.
- تاری دید و دو بینی برای فرد به وجود می آید.
- با انجام بعضی از حرکات سر احساس شوک الکتریکی در فرد ایجاد می شود.
یکی از نکاتی که در بیماری ام اس بیان شده، جنسیت است. احتمال بروز این بیماری در خانم ها بیشتر از آقایان می باشد.
موضوع مهم دیگر وراثت است. این بیماری می تواند یک بیماری ارثی باشد و اگر در خانواده ای یکی از والدین به این بیماری دچار باشند، احتمال این که فرزاندان هم این بیماری را داشته باشند بیشتر است.
همچنین می توان گفت، سفید پوستان بیشتر از بقیه در معرض ابتلا به بیماری ام اس هستند.
